Choć w 1938 roku w “Głosie Plastyków" pojawiło się stwierdzenie, że “tym dla Krakowa jest Krzemieniec czym dla Warszawy jest Kazimierz" nie należy zapominać, że Łódź należała do grupy najważniejszych ośrodków współtworzących życie artystyczne Kazimierza. Miasteczko było niemal odbiciem kształtującego się od końca XIX w. środowiska kulturalnego Łodzi. Przyjeżdżali wówczas malarze żydowscy. Był to czas toczącej się dyskusji na temat roli sztuki żydowskiej i włączenia Żydów w życie kulturalne Europy. W procesie modernizacji, jak pisze Jerzy Malinowski, społeczność żydowska na nowo zdefiniowała swój związek z własną tradycją artystyczną. Pisano o potrzebie „nawiązania kontaktu z dobrym obrazem i dziełem sztuki z każdego zakresu”. Liczyła się sztuka. Jednym z pierwszych, którzy przyjechali do Kazimierza był Maurycy Trębacz. Dla niego najważniejszy był uniwersalny język plastyczny. Z dużą wrażliwością na kolor, w sposób malarski, tworzył widoki Kazimierza. Kolejnym artystą malującym portret miasta był Samuel Finkelstein. Trzeba także zwrócić uwagę na obecność w Kazimierzu grupy Jung Jidysz. Dla malarzy skupionych w tym ugrupowaniu ekspresjonizm służył do wyrażania tożsamości religijnej. Byli to m.in. Natan Szpigiel, Wincenty Brauner, Henryk Barciński, których widzimy na zachowanej fotografii z lat 30. XX w. reprodukowanej w „Naszym Przeglądzie Ilustrowanym”.

Od lat 20. XX w. do Kazimierza zaczęli przyjeżdżać artyści reprezentujący polską awangardę, w tym Karol Hiller, twórca heliografiki. A po II wojnie światowej, w 1950 r., w Kazimierzu przebywał Władysław Strzemiński. Najnowsza wystawa w Muzeum Nadwiślańskim prezentuje prace artysty współczesnego. Profesor Ryszard Hunger tworzy swój indywidualny artystyczny przekaz.

Zapraszamy na wykład, gdzie odkryjemy innych artystów i ich związki z Kazimierzem, a także odpowiemy na pytanie, dlaczego to miejsce tak przyciąga artystów, jakie są powody wędrówek do Kazimierza.