Autor: Stanisław Strzyżyński.

Tytuł: Głowa kobieca.

Data powstania: 1974.

Wymiary: wysokość 47 cm, szerokość 48 cm, głębokość 41 cm.

Materiał: glina barwiona (ceramika).

Miejsce przechowywania: Muzeum Nadwiślańskie w Kazimierzu Dolnym, otwarta działka przylegająca do Kamienicy Celejowskiej.

Rzeźba przedstawia głowę kobiety wraz z szyją. Bryła jest zwarta, masywna i dałoby się ją wpisać w trójkąt równoboczny. Ma chropowatą, niewygładzoną powierzchnię. W zależności od kąta padania promieni słonecznych rzeźba zmienia barwę – bywa brązowa, fioletowa albo ciemnoszara.

Twarz kobiety przypomina wydłużony stojący prostokąt. Rysy tej twarzy są kanciaste i uproszczone. Wysokie czoło przecinają proste jakby od linijki brwi, tworzące nad oczami głębokie nawisy i rzucające mocny cień. Oczy mają kształt leżących prostokątów. Nie zaznaczono w nich ani tęczówek, ani źrenic. Pod długim i prostym nosem kobiety rysują się pełne i wydatne usta.

Fryzura postaci bardzo przypomina uczesania modne w latach czterdziestych XX wieku. Nad czołem włosy zostały zwinięte w wysoki wałek. Pozostałe ułożone w fale pasma okalają twarz i sięgają do nasady szyi. Cała fryzura ma miękką linię, ale poszczególne fale są wygniatane ostro, tak że przypominają wzgórza porozdzielane głębokimi wąwozami.

Stanisław Strzyżyński urodził się w Wielkopolsce, ale od lat 50. XX wieku był związany z Lubelszczyzną. Pracował w Nałęczowie jako nauczyciel w Liceum Sztuk Plastycznych. Stworzył 12 pomników, około 100 rzeźb portretowych i kilka rzeźb monumentalnych. Zajmował się też medalierstwem i malarstwem sztalugowym.

Credo artysty wyrażało się w słowach „pasjonują mnie ludzkie losy”. Temat człowieczeństwa Strzyżyński realizował, posługując się symbolicznymi uproszczeniami. Rozpoznawalnymi cechami jego twórczości były zwartość bryły oraz deformacja Dlatego jego rzeźby głów to bardziej znaki niż portrety.