Głowa kobieca, 1974, terakota

W latach 70. XX w. artysta stworzył szereg rzeźb terakotowych. Głowa kobieca swoją formą wpisuje się w przestrzeń pomiędzy realizmem a syntetycznym znakiem. Jest zgeometryzowana. Tu, podobnie jak w innych głowach zrealizowanych przez Strzyżyńskiego, zaakcentowane są usta, nos i oczy. Oczy nie są pustym oczodołem, jak we wcześniejszych rzeźbach, ale uwypukloną formą, która oddziałuje równie mocno jak puste oczodołu. Nawiązuje do powstałych w latach 60. XX w. głów wykonanych z cementu. Powstała wówczas seria głów kobiecych. Ich syntetyczne, zwarte cementowe bryły swoją szorstkością zderzają się z kobiecą delikatnością. To zderzenie kobiecej delikatności z brutalnością cementu uaktywnia przekaz.

Mamy wrażenie, że artysta w cementowych głowach tak, jak w prezentowanej głowie kobiecej z terakoty skupia się na włosach, które budują formę, stają się dominantą. Potwierdzają to zachowane rysunki, na których dominuje układ i kształt „uczesania”.