Rozkwit (Forma przestrzenna), 1978, glina wypalana

Rozkwit należy do serii rzeźb abstrakcyjnych, operujących formą. Artysta wpisał się w aktualny wówczas nurt rzeźby nawiązującej do miękkich struktur organicznych. Powstały wówczas m.in. Formy organiczne, Formy biologiczne czy Struktury. To odniesienia do bliskiej artyście natury. W większości rzeźby abstrakcyjne realizował podczas plenerów, w których brał czynny udział. Miał pełną świadomość funkcji rzeźby w przestrzeni publicznej. Zresztą temat ten był niezwykle aktualny. Herbert Read pisał, że to sztuce przypada rola „przekształcenia naszego otoczenia w miasta ładu, światła i porządku […] cóż bowiem może mieć działanie bardziej bezpośrednie i społecznie bardziej dalekosiężne niż dzieło wtopione bez reszty w krajobraz gospodarczej działalności człowieka”.

Stanisław Strzyżyński tworzył także rzeźby strukturalne, co widoczne jest w rozczłonkowanych formach kulistych czy tych, które nawiązują do metalowych rur.

Uczestniczył miedzy innymi w Spotkaniach rzeźbiarskich w Szydłowcu w 1965 roku, w I Ogólnopolskim Biennale Rzeźby Plenerowej w Bytomiu w 1969 roku, a 1978 roku wziął udział w Plenerze rzeźbiarski Zamość 78. A w 1975 roku zorganizował, wraz z Jarosławem Olejnickim, prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nałęczowa, Ogólnopolski Plener Rzeźby Parkowej w Nałęczowie. W 1978 roku zorganizował w Nałęczowie plener zatytułowany Postaci Nałęczowa.