Głowa kobieca, 1974, terakota W latach 70. XX w. artysta stworzył szereg rzeźb terakotowych. Głowa kobieca swoją formą wpisuje się w przestrzeń pomiędzy realizmem a syntetycznym znakiem. Jest zgeometryzowana. Tu, podobnie jak w innych głowach zrealizowanych przez Strzyżyńskiego, zaakcentowane są usta, nos i oczy. Oczy nie są pustym oczodołem, jak we wcześniejszych rzeźbach, ale uwypukloną

Głowa zielona, 1968, gips polichromowany Głowa posiada syntetyczną formę. Pozbawiona jest cech indywidualnych, ale ma wyraźną własną ekspresję. Artysta podkreśla duży nos, usta i oczy, które stają się pustym oczodołem. To raczej reprezentacja ludzkiego wizerunku. Daje nam skojarzenie z maską, która będąc pierwotnie związana z kultem zasłaniając, zarazem uobecniała i ożywia jednocześnie. Puste oczodoły pogłębiają

Rozkwit (Forma przestrzenna), 1978, glina wypalana Rozkwit należy do serii rzeźb abstrakcyjnych, operujących formą. Artysta wpisał się w aktualny wówczas nurt rzeźby nawiązującej do miękkich struktur organicznych. Powstały wówczas m.in. Formy organiczne, Formy biologiczne czy Struktury. To odniesienia do bliskiej artyście natury. W większości rzeźby abstrakcyjne realizował podczas plenerów, w których brał czynny udział. Miał

Głowa niebieska, 1968, gips patynowany Głowa niebieska należy do serii rzeźb, w których artysta wprowadził kolor. Oprócz niebieskiej stosował barwę zieloną, czerwoną czy złotą. Wynikało to z potrzeby eksperymentowania, odwagi w podejmowaniu nowych wyzwań. Wyróżniał w twarzy jedynie włosy, oczy, nos i usta. Głowy przybierały różną formę, ale najważniejsze było odejście od mimetyzmu, od indywidualnego